Eser geçer,”bu” da geçer;her geçen gibi.
Sağdan sola ya bir satır ya da “hiç” eder
Ve bitenlerle biter İsrâfil Sura üflediği gibi..
Ne anılar dizilir uyurken aklıma ne çehreler.
Gözlerimi açtığım sabah ise bir mahşer.

Ben bir hayalin yapraklarını gül gibi sardım
Ve sunacağım kokusu geçmeden sandım.
Geçti!Toprak gülü sarmayınca geçer..
Ne tohum verir gonca ne misk-i amber;
Köklerini salamayınca sararır,söner.

Ben bir hayalin yazılarını kuşların kanadına sardım
Ve okuyacaksın kuşlar göçmeden sandım.
Göçtü kuşlar,geldi ayrı ayrı iklimler.
Ne mavi kalır ne şems ne kamer;
Sözcükler okunmayınca silinir izler.