Benim küçüklüğümde yolculuk yaparken yolun kenarlarında beyaz çiçekleri gösterip isimlerinin edeb çiçeği olduğunu söylemişti, annem. Beyaz edeb çiçeklerinin ortalarında nokta kadar bir siyahlık vardır. Eskilerin söylemlerine göre daha önce edeb de daha fazlaymış bu siyah noktalar da daha büyükmüş.

Edebin anlatıldığı bir geçmişten geliyoruz. İlk Osmanlı Padişahı'nın hocası Şeyh Edebali'nin dergah kapısında "Edeb Ya Hu" yazar. Neden iman,islam,kuran veya namaz demez sizce? İman Rabbim beni görüyor edebiyle başlar. Allah'ın bizi heran görmesinin bilinciyle her yaptığımız şeyi O'na olan edebimizle yaparız. Edebimizle,Allah beni bekliyor namazımı geciktirmeyeyim deriz mesela ya da abdest alırken uzuvlarımızı tam olarak O'nun Razı olmasını isteyerek yıkamaya çalışırız.

Sadece ibadetlerle sınırlı değil imanın bütünü. Mesela gözlerimizi önümüzde tutarız edebimizden. Allah'ın bizi seyretmesiyle edebimiz bir zırh gibidir harama. Harama bakmaktan korkarız çünkü Rızasını kaybetmekten korkarız ve gönlümüzdeki Yarenliğini bırakmasından korkarız. Allah'tan korktuğumuz şeyler; O'nun bizi kuşatıcılığını bırakmasıdır aslında ve bizi bu bilinmez kainatta bir başımıza bırakıp kollamamasıdır.

Ben Allah'a itaatimi, anne ve babamızın sözünden çıkmak istemeyişimize benzetiyorum. O kadar fazla emekleri vardır ki üzerimizde kırmak istemeyiz anne ve babamızı. Her türlü ihtiyacımızı gidermek için herzaman hazırlardır bizim için. Allah'a olan itaatimiz de, O'nun bizi Sahiplenmesini isteyişimizdir. Allah'a itaat ile bilinmeyen kainatta, En Büyük Dost' u yaren edinmişken hiç O' na karşı edepte kusur edilir mi? Kusursuz bir edebe sahip olan insan; hiç kimsenin hakkına girebilir mi, hiç kimseye zarar verebilir mi, hiç kimseye "Sahipsizmiş gibi" davranabilir mi?

Edebimiz bizimle olduğu sürece insanlığın, kadın veya erkek ayırımı yapmayarak, yaşadığımız hayatı birbirimize özgür kılacağı inancındayım.