Yıllar,aylar ve günler hızla yitirilirken
Gönlümde,hasretin kasveti geçmiyor.
Ilık bir su gibi rüzgarın,"gel" sesini isterken
Gitmeye nisyanla kirlenen ruhum,bekliyor.

Kendi kendime cevabı biliyor gibi konuşurken
Ellerimden duamı,kuşlar uçuruyor.
İsyanın temizliği,tövbemmiş..
Ne zaman ne de ılık bir su çareymiş..

Ruhum;ayaklarımın üzerinde dünyayı dolaşırken
Ona "gel" denmedikçe,sanki hücresinde oturuyor.
"Gel";ne güzel bir morfem,gül bahçesine çağırırken..
Daha da güzelleşir,söylem semantiğin çalışmasıyken..

Belki kirlenmeseydim;çağrısız uçar giderdim
Ve belki de bahçelerde,"biz"ken gezerdim.
Ve tek bağım kalbim kendini Huzur'a sermişken
Bilsem "biz" diyeceğini,o an cânıma ererdim..