Sağ avucuma dokunan dudakların,
Konuşamadıkça kilitleniyor.
Sustukça, tatsızlaşan ruhlarımızın
Gazabını ömrümüz çekiyor.

Etrafıma çizdiğin çizgilerin,
İçine hapsoluyorum.
Ortasındayken bir çemberin,
Üzerimdeki maviliği göremiyorum.

Ben duruyorum, sen giderken.
Benlik ve var oluş derken,
Veda ediyorsun erkenden.
İki hayata ne kaldı bu hikayeden?