Kuşlar,kanatlarına sakladığı güllerin yapraklarını
Her uçuşlarında nasılda gönlüme bırakıyorlar.
Gönlümse açıverir her kuşla kollarını
Ve güllerle kendine mutluluğu sarar.

İnsan kendine yeter mi mutluluk için?
Her fırsatta aklın kıvrımlarını yok sayar mı,
Pozitif duygularının yuvası olmak için?
Gönül evinde,gazı bitmeyen kandil daim yanar mı?

Yoksa insan kendini kendinden mi sorar?
Sonra,bırakıverir mi sarıldığı yaprakları?
Bana kendi kendimleyken uğramaz kuşlar.
Kanatlarını açtıklarında,gönlümdedir sevda şarkıları.

Sevda,yalnızlığımı yar edinmiş yarenim,
Sık sık şaha kalkan isimsiz süvarim,
Kılıcının keskinliğiyle lâl olmak isteyip dilsisizim.
Sana aklımın kıvrımlarından vur geçse,elsizim.