Ne biliyorsun ki sen hayatında?
Biraz siyah biraz beyaz olsa,
Yüzünde dört çizgi devamlı dursa,
Duvarlar yıkılıyorsa arkanı yasladığında,
Kalkıp tutunuyorsan gözlerindeki ışığa,
Felek vuracaktır seni bir kıyıya.

Telaşlı telaşlı yarınlaşırken
Meydan okuyorsundur yalnızlığa.
Geçen gününe birer damla biriktirirken
Saklanıyorsundur güler yüzlü yaşlılığa.
Kendinden sebepsiz çekip giderken
Kızıyorsundur başkalarının aramayışına.

Kalacak yerim yoldur derken,
Sana avuç açıyordur görmediklerin.
Konaklama yerinde kiracıyım derken
Odanı seçiyorsundur bildiğin…
“Ay”a geceme ışıksın derken
“Güneş” geliyordur senin için.

Bilmezsin, bilemezsin..
Nerde kaybettiğini söyleyemediğin
Ve bir sensindir beklediğin.
Suçlamayı kabul etmediğin,
Bir tek kendinsin.
Sen, kimsesiz bıraktığın sevgisin…