Küçükken bulutlarımız vardı:istediğimiz şekle giren.

Gerçekleşen hayal vardı:dünya bizim için yaratıldı dedirten…

Gülümseme;bir bisiklet,bir paten,iyi bir not,gelen misafir,

Bir çikolata,oyun arkadaşımız veya okul şiirimizdir.

Küçük mutlulukların koca kainatı kucaklayan havası

Özlenilen geçmişe dönüştüğünde,ne yorar insanı?

Belki kuzuların beyazlığını,bakarken görememek..

Belki kafamızı yağmurdan artık gizlemek…

Kapalı mekanlarda vakit geçirmek…

Çıplak ayaklarımızı çimlere değdirmemek…

Kumsalda oturup denizi seyretmemek…

Veya güneşin doğuşunu ve batışını fark etmemek…

Niye bizi büyüdüğümüze inandıran yokluklara sarıldık?

Tane tane sevinçlerimizi neden arkamızda dağıttık?