Dünya zamanına tadını bıraktıkça faniliğinin,

Özlem dünyaya adamıştır kendini.

Yazın,yağmuru ve kar tanelerini özlersin.

Kışın,çiçekleri ve göğü seyretmeyi özlersin.

Sıladayken haneni,gurbetteyken memleketini,

Yalnız kahve içerken dostlarla çay içmeyi özlersin.

Sayarsan bitmeyen daim süren özlemlerini,

Sevdiğinle gözleriniz söylerken sevginizi dindirirsin.

Severken merak edersin,asıl vuslatın gerçeğini.

Kim bilir,belki de merak acı tadıdır sevmenin.

Her geçen gün içinde artan keşmekeşliğini,

Özleme dem vurup bitirmek istersin.

Heyhat!Durduramazsın,bâkiye ait hasretliğini.

Özlemle severken,aşıkken hasretsin.

Hasretliğinin kuyusunda,Yusuf olup anlarsın beklediğini.

Aşıksan duyarsın,aşığın kuyusunda zikirle dillendiğini.

Aşık değilsen;aşığı görsende gözlerindeki anlama eremezsin,

Aşığı dinlesende aşığın ne dediğini bilemezsin.