Aşkı somut yaşayamadıkça;Aşkın deryasına daldım,Tabiatının derin lezzetini aldım.Fakat kollarımdan çekip çıkarıyor toplum.Toprağa bağlanan kumları,Uzayın boşluğuna savuramıyorum.Halbuki ben,atmosferden solunumlarıUnutmuşum ve kendimi
Belki ayaklarını bastığın asfalt çatlıyordur..Arkanda alevler,yükseliyor da olabilir..Sen nereye bakıyorsan,onu görüyorsundur. Kalp gözün vardır:sevdiklerine bakar.Gül bahçeni seyre dalınca çehren aydınlanıyordur.
Adımların -çiçeklerimin hışırtılarını duyuran- Hatırlatamazdı,sararan yapraklarımın düşeceğini. Anlatamazdı sesler,heceler ve kelimeler esmelerini. Anlayamazdım kalemkeşliği kurumadan. Garbımı ve şarkımı soldurmadan, Yayardım
Bir sandalyede otururken, İlyas Yalçıntaş "İçimdeki Duman" eşliğinde, türk kahvesi yudumluyorum.. Yalnızlığı arkadaş edinebilenlerle, cümlelerimi paylaşabilirim.. Kendini sevebilirsen iç huzuruna
Sonra bir yumağı,sardım ağır ağırAma baktım renk renk sarmışım.Elimde değişmiş yumaktaki tavır. Hiç boşa dönmemiş dünya üzerinde.Hani meşhur sultan sağır..Hep
Kafanın içindeki yaşam; Ayçiçeği mi, Gündoğdu mu, Günebakan mı? Yoksa,başka mı fikir çiçeklerinin adı? Taş taşıtıyorsun gövdene. Anlamak istersen insanları;
Dünyanın en değerli taşı hangisi?.. Hacer-ül Esved. Aklımıza ilk,hanımların süslenmek üzere kullandığı takılarındaki taşlar gelmiş olabilir. Hepimiz insanız..Nisyan kökünden geliyoruz
Bir kız çocuğu;dünyaya gözlerini açtığında meleğim diye sevilir,ileride anneliğiyle cennetin üzerinde uçacağına inancımızla.Çocukluğunu;annesinin,babasının ve kardeşlerinin gözlerinin içine hiç üzülmesinler diye
Bir ben vardır benden içeri. Yazılı bir kitap,O'ndan ötesi. Başı belli.. Sonu belli.. Ben yazanı severim okurken beni, Yaşarken önüme
Kainattan ötede duyulur her "Ah"ın, Ey kainatta görünmeyen çileli! Ötede karşılığı gamın. Hediyen verilir,girmezken nefesin içeri..
