Bilir misin?Bilmezsin,bilemezsinHülyalarını bir kelebeğin.Doğru,zaten ömrü kısa.Mutlu olan insana,Ömür kısa. Bilir misin,Kendini sevmeyi?Yarışı sevmeyi bilirsin.Kazanmayı seversin.Doğru,alkışlar çoksaMutluluk veriyor insana.Kendini sevmeyi unutuncaÖmür,uzunca..
Sert bir duvar düşün,dimdik ayakta..Güç verir,üzerine her yaslananaAma kimse sarılacak delik bulamaz koynunda.Ağaca sarılmak istesem yemyeşil kolları vardır.Denize girmek istesem
Esirinim,bir dalda gül açabilmek için.Taze bahar havasını içime alabilmek için,Manzarayı görmek için açmak istiyorum. Vakit,yağmur vaktiyse suya doymak,Eğer rüzgar vaktiyse
Sevginin tozları,üzerine rüya örtüsü gibi serilinceYatağının içinde kıvrılıp mışıl mışıl uyuyabiliyorsun. Gözlerin kapalıyken iki el,sevgiyle buluşuncaSabah dinlenmiş kalkıp işine gücüne
Eser geçer,”bu” da geçer;her geçen gibi.Sağdan sola ya bir satır ya da “hiç” ederVe bitenlerle biter İsrâfil Sura üflediği gibi..Ne
Bilgiçlik taslıyor noktalar ve virgüller. Galebe çalıyor zamana ünlemler. Hızlıca birikiyor sıra sıra kelimeler. Taptaze duruyor kitabımızda cümleler Ve sayfaları
İnsan yolculuğunda ufacık bulduğumda kendimi,-Asıl vatanımdan tekrarladığım masal gibi-Bir varmış bir yokmuş işliyor yüreğimi. Merak ediyorum asıl bedenimi…Sanatkarın şekil verdiği
Aşık,anlam ararken yakını görmez.Özünden değilse, yüzünden gülmez. Aşığın;dilinde sükût,gönlünde fırtına.Hasreti,adaş olmuş dünya diyarına. Aşık;yaşanan kirli sayfaları çıkardı.Onlarda ne arasın ki
Küçükken bulutlarımız vardı:istediğimiz şekle giren. Gerçekleşen hayal vardı:dünya bizim için yaratıldı dedirten… Gülümseme;bir bisiklet,bir paten,iyi bir not,gelen misafir, Bir çikolata,oyun
Bir “âh”ın makama ulaşmasından korkulur. Kim mağrur? Kim gafleti korur? Kim bir mazlum? Kim masum? Kim mahsun? İnsan bilmekten yoksun…
