Şiirlerim

Yırtılan sayfaları,atmak isterken ömür defterimden Koparsam ömrümün azalacağından tedirgin Yazıyorum,boş sayfalarıma gönül elimden. Hayal mi gerçek mi kalacağından yenilgin Dolan,bir

Sevmek böyle birşey işte..Hayalinde vardır sevdiğin.Yokluğunda kalbin keşifte.Sevmek böyle birşey işte.. Bir ev ve çiçekler vardır.Kırda gezintiler vardır.Düşlerimin hakimi bir

Özlüyorum ben,beni bulamadıkça bende beni.Derdimi paylaşınca susan erdemimi,Gem vurunca dilime,paylaştığımda açılan yüreğimi,Bir sevgilinin avuçlarında ısınan ellerimi,Canım acıyınca soğuyan bedenimiÖzlüyorum ben,bendeki

İnsan çeşit çeşit duyguların deryasındaDüşüncelerinin,gemisini yüzdürmek isterkenRüzgar sert eserse,kalır dalgalar arasında.Yüzemez insan,güneşin çıkmasını beklerken. Bazen "Evladıma ne yedireceğim?" derken"Ramazan"da,getirilen erzaktır

Hayatın yürüyen sahnelerinde,geçmişte kalan perdeler kapalı.Her açılan yeni perde,sevda ve dostluklara aralı.Bıkmadan,usanmadan umut ve arzulara dayalı,Seyr-ü sefada bedenim, toprakla ve

Yeni bir sayfa açalım mı ömürlerimize? Hayalimizde,bizi mutlu eden gelecek düşleyelim. Mutluluğumuza seslenelim,”Günaydın!” derken her güne. Mutluluğun,sesimizi duyup geleceğine, güvenelim.

Dünya zamanına tadını bıraktıkça faniliğinin, Özlem dünyaya adamıştır kendini. Yazın,yağmuru ve kar tanelerini özlersin. Kışın,çiçekleri ve göğü seyretmeyi özlersin. Sıladayken

Her derdin Tek Çaresi, Her sebebin Sahibi, Her lokmayı veren Gani, Her olayı görüp gözeten Basir, Her suskunluğu duyan Semi,

Ey tenimin altında saklanıp gözükmeyen!İçimdeyken sesini,cemalini özlüyorum.Rüya,bedenime irem bahçesini gösterirkenİçimden sabahın hasretiyle mısralar söylüyorum. Sılaya dair neyle karşılaşsam hamdederkenİçimden hepsini

Ters yüzün önünde,direnen bahçe!Toprağın kuruysa yeşeremezsin,Gülsende bellidir coğrafyandaki lehçe,Dilinle dal,budak vermez ilişkin. Ben ki eriyip bitmişken benden ötede,Yüzüm yokken kendime

Kuşlar,kanatlarına sakladığı güllerin yapraklarınıHer uçuşlarında nasılda gönlüme bırakıyorlar.Gönlümse açıverir her kuşla kollarınıVe güllerle kendine mutluluğu sarar. İnsan kendine yeter mi

Deniz gözlerinin gülümsemesiyle açan çiçeklerimi Ve senin seyrinle artan yeşilliğimi Sevip,köklerimi kader toprağıma saldım. Seni,kocaman bir emeğin içine sakladım.

Uzakları yakın kılanla hemhâl isenYakınları uzak kılabilirsin.İyilikle mutlu olmayı biliyor isenKötülere iyilik yapabilirsin. Gecelerin gündüzü var ikenGündüzlerin karanlığını bilebilirsin.Her derde

Hiçliklere adarsın kendini yaşadıkça.Sevinçlerini bırakırsın başkalarına.Dostluktan vazgeçersin,sırların anlatıldıkça.Tertemiz olmayı unutursun,nefsin yaşlandıkça.Hayal kurmazsın,olmadığını anladıkça. Yaş geçtikçe bazı şeylerin yeri değişiyordur.Sevgiden çok

Resimleri sayfa sayfa diziyorum,hergün hayallerime.Ömür defterimi dolduran kalemimi,tutuyorum elimde.Uykuya dalarken kendi çizdiklerime bakıyorum.Sonra da gerçekleri anlıyorum. Safiyane sevginin yerine büyük

Gözler birbirine şua ile dokunur.Değmesin gözlerin gözlerime..Sevginin perteviyle bedenlerimiz ışık olur.Değmesin gözlerin gözlerime.. Yollar,bir adımlık mesafe olur.Göller ve denizler,bizim suyumuz

Sevginin tozları,üzerine rüya örtüsü gibi serilinceYatağının içinde kıvrılıp mışıl mışıl uyuyabiliyorsun. Gözlerin kapalıyken iki el,sevgiyle buluşuncaSabah dinlenmiş kalkıp işine gücüne

Eser geçer,”bu” da geçer;her geçen gibi.Sağdan sola ya bir satır ya da “hiç” ederVe bitenlerle biter İsrâfil Sura üflediği gibi..Ne

Bilgiçlik taslıyor noktalar ve virgüller. Galebe çalıyor zamana ünlemler. Hızlıca birikiyor sıra sıra kelimeler. Taptaze duruyor kitabımızda cümleler Ve sayfaları

İnsan yolculuğunda ufacık bulduğumda kendimi,-Asıl vatanımdan tekrarladığım masal gibi-Bir varmış bir yokmuş işliyor yüreğimi. Merak ediyorum asıl bedenimi…Sanatkarın şekil verdiği

Aşık,anlam ararken yakını görmez.Özünden değilse, yüzünden gülmez. Aşığın;dilinde sükût,gönlünde fırtına.Hasreti,adaş olmuş dünya diyarına. Aşık;yaşanan kirli sayfaları çıkardı.Onlarda ne arasın ki

Küçükken bulutlarımız vardı:istediğimiz şekle giren. Gerçekleşen hayal vardı:dünya bizim için yaratıldı dedirten… Gülümseme;bir bisiklet,bir paten,iyi bir not,gelen misafir, Bir çikolata,oyun

Bir “âh”ın makama ulaşmasından korkulur. Kim mağrur? Kim gafleti korur? Kim bir mazlum? Kim masum? Kim mahsun? İnsan bilmekten yoksun…

Ne çok yağmurlu havalar sardı gölgemi.Karadı bulutları göğsümün.Bir duayla gönderdim güneşimi.Tesirine bıraktım bedenimi sözümün. Kasvet örtüsüne sarılamam daha erken.Ne kuşlardan

Aynı anda çarpan kalplerle,Bir çift olmuş gözlerle,Dünya tuvaline aşk katarsın.Sonra beraber seyre dalarsın. "Biz" ile şelalenin sesiyleGörsel şöleninin içinde hayal

İnsan sonbaharın bitiminde,kendinden mi ayrılıyordur? Kışın soğuk ve keskin havasına mı hazırlanıyordur? Sarı yapraklarla birlikte,kendini mi bırakıyordur? Düşen sarı yaprakları

Ey,benim kalbimde dolaşıp duran!Senin ayrılığınla dolar içime dolu dolu hüsran..Sensin,duygularımın ilhamını sorgulatan..Firakındır,ruhumu mekanlarımdan soyutlayan.. Dünya!Aynı bir annenin evladına olan şefkati

Özlemin tutkusu kusursuzluğa set çekerken, Elimde kalan ve yanımda kalacak olanları aklımda resmederim. Kıyamadıklarıma şefkatle kalbim yumuşarken, “Yar”imden beni vuslata

Aşk,güzeller güzelisin huzurunla.Ask,ömrümün baharısın masumluğunla.Ask,beden yuvamın sobasısın yarimin firakında da.Ask;huzurum,baharım,sıcaklığımsın dünyamda. Dünyam,soğuyor aşksız her nefesimde.Bedenim de soğur mu nefesim bittiğinde?Ya

Şefkat dolu bir kucaktır,istediğin.Sarıldığında sıkıntılarının dindiği.Kim bilir,bir dostundur ya da sevgilinin.Ne istediğin bellidir,şefkattir beklediğin. Herşeyi unutturup huzur bulduğun,Masum sevgiyle dolduğun,Huzur